Vandaag, maandag 20 september, precies elf jaar geleden, was het ook maandag. Een kleurloze dag, die recht deed aan de gebeurtenissen, want die ochtend verdween alle kleur uit mijn muze Laura en sloot ik haar ogen. Op dat moment keek ik op de klok aan de wand van Kamer-nummer-zoveel in het Delfzicht Ziekenhuis. De wijzer tikte gewoon door. En toch stierf hier een stukje tijd. Het lag daar, bijna gewichtloos tussen witte lakens en kussens; alles bij elkaar zó licht dat het zachtjes wiegend van het matras leek los te komen. Een hemelbed.

Maar elf jaar geleden is ook: elf jaar geleden.

En echt: de kunst, het museum, mijn tweede liefde, verzacht veel. Maar ‘t ligt niet naast je, je kunt er geen arm omheen slaan en nat-in-nat, of ‘alla prima’, de warme lippen welterusten kussen