(foto: in mijn atelier in Venhuizen, 1998)

Gerard van de Weerd, schilder, en niet bang voor een flinke lap linnen, is nu het doek definitief uit handen gevallen. Overleden op 31 januari en ik weet van niks! Door toeval zie ik een bericht op het web. Het is waar: we hebben elkaar al misschien 15 jaar niet meer gezien, maar toch: ik zal die morsige mompeldrent missen.

Het is rond 1997 als we elkaar leren kennen. Hij schreef toen voor het blad Atelier en daarvoor in 1998 een artikel over mij, als schilder. “Een gedreven realist,” vond-ie. Schreef-ie ook. Het was een mooie ontmoeting: de man van het paletmes en het brede gebaar met die van de priegel en het marterhaar. Toch begrepen we elkaar en draaiden nog eens shaggie, want ja, als schilder zat je nu eenmaal vaak met zo’n peuk in het hoofd te koekeloeren naar wat je gedaan had.

Ik had bewondering voor het werk van Gerard. Waar ik op zoek ging naar de ruggengraat der dingen en met een ontleedmes schilderde, daar liet Gerard het gewoon ‘gebeuren’. Bij hem wérd de vlek gewoon wat, omdat-ie daar niks meer aan deed, maar er omheen met verf goochelde tot er opeens weer een ballerina tevoorschijn kwam, of een bukkende vrouw die zich afdroogde. Maar ook in aquarel was-ie erg goed. Hup, een ‘wasje’ hier en een ’puntje’ daar en je zat midden in dat landschap en voelde dat het toen een goede dag was geweest om zoiets te maken. Gerard deed het. Met ogenschijnlijk gemak. En opeens niet meer. Is-ie weg. Staat-ie met een peuk in het hoofd naar een wolk te kijken. Op een wolk.