Ze was gewoon nog met haar werk aanwezig op de laatste ORT, maar op 19 november was zij er plotseling zelf niet meer. Gesloopt door kanker, die aanvankelijk bedwongen leek, moest ook zij – sterk als ze was – zich na een afschuwelijk gevecht van drie weken gewonnen geven.

Natuurlijk ken ik tot op zekere hoogte alle aan het museum verbonden kunstenaars, maar Ellis misschien net iets beter omdat we, samen met nog enkele andere kunstenaars, een week in Iran hebben doorgebracht. We hadden daar ‘in een kier van de tijd’ met z’n allen een mooie tentoonstelling (zie ook nieuwsbericht 24 april 2005 LINK TOEVOEGEN!!!!). Ter voorbereiding hadden we eind 2004 bij Ruud Verkerk een eerste kennismaking. Bij die ontmoeting viel ze me al direct op als een tenger vrouwtje waar onevenredig veel wilskracht uitstraalde. Daarbij voegde zich een enigszins doorrookte stem en een vriendelijke oogopslag. Ze had een vrolijke hond bij zich, een lief mormel waar ze dol op was. En ze leek (en bleek) wars van kapsones.

In Iran trad ze niet op de voorgrond, ze was de eerste dagen ook niet zo lekker, maar klaagde geen moment. Ze kroop dan een beetje als een vogeltje in een hoekje, immer worstelend met de (verplichte) hoofddoek die voortdurend van haar flinke bos krullen afgleed. Toen we later, ergens in Teheran een kop thee gebruikten, bleek dat in de grote binnentuin een poes pas jongen had gekregen. Een meisje, zoals alleen Ellis ze kan schilderen liep met zo’n kleintje rond en voor ik het goed en wel in de gaten had, hield Ellis het al tegen de borst. Op haar hand, de hand van het meisje.
Grenzeloos.

Sindsdien heeft Ellis altijd met de ORT meegedaan en ook nog met Mijn Muze (zomer 2011). Nu is er toen iets wonderlijks gebeurd. Toen de tentoonstelling Mijn Muze werd afgebroken is een witte, tafelvitrine blijven staan met daarin de vroegste (en enige schetsjes) die ik ooit van Laura maakte, eind jaren 70. Door toeval kwam het zo uit dat de 3 werken van Ellis voor de ORT boven deze ‘glazen kist’ kwamen te hangen: twee langwerpige stukken met een klein portretje in het midden. Dat portretje werd meteen verkocht. Toen ik 21 november het droeve nieuws van haar partner vernam, liep ik vol gedachten onbewust naar die plek, in het eerste kabinetje van het museum. Laura, 60 geworden, in haar glazen kistje en daarboven… Gevallen Engel-I en Gevallen Engel-II. Van Ellis, ook 60 geworden.

Moge de Onschuld, die Ellis haar leven lang zo treffend en telkens weer ontroerend in beeld wist te brengen, haar als bewaarengel begeleiden op de reis die ze nu moet maken.