Het is zover: Laura heeft ons uiteindelijk moeten verlaten. Mijn leven, ons museum, onze naasten, en zij die haar kenden, we zijn wreed geamputeerd. Toch kon het echt zo niet langer. Het is zeker niet goed, maar wel het beste. Het was haar liefste wens dat alles na haar heengaan juist wel gewoon zou doorgaan, zeker het museum, dat kleine oog in de orkaan om ons heen.

Een ieder kan dus het museum blijven bezoeken, de deuren staan open. Een ieder ook, ontvangt persoonlijk de komende week, via de post, haar kaart. De begrafenis echter, zal volgens haar uitdrukkelijke wens in kleine kring plaatsvinden. Graag dus uw bezoek aan ons museum, liever (nog) niet aan huis.

Onze Groningse vlag aan de voorzijde van ons huis, blijft tot aan de winterstop levendig wapperen. En zeker niet halfstok. Ze hield ongelofelijk veel van deze zogenaamde ‘uithoek’ van ons land. Ze vertrouwt het zelfs haar lichaam toe.

Samen met onze fantastische vrijwilligers zullen we proberen het museum overeind te houden. Als een bruisend baken, gelijk Laura zelf haar hele leven was.