Sinds het laatste bericht over de broze gezondheidstoestand van Laura zijn er al weer twee maanden verstreken. Ons is inmiddels duidelijk geworden dat velen af en toe de website van het museum bezoeken om te kijken of er nog nieuws is. Natuurlijk, daar is de site niet direct voor bedoeld, maar tegelijkertijd willen die belangstellenden ons ook niet tot last zijn met de welgemeende, maar tevens overbekende vragen. Helaas viel er al die tijd bitter weinig te melden, maar nu dan toch is er een bericht van het front.

We wisten al dat Laura ‘against all odds‘ toch door de eerste chemokuur gekomen is. Een tweede -noodzakelijke- en nog zwaardere kuur bleek niet haalbaar, omdat haar beenmerg zich niet herstelde. Dat gebeurt doorgaans wel snel bij patiënten met acute leukemie, maar veel te langzaam bij patiënten waar de acute leukemie het gevolg is van MDS (een beenmergziekte). Laura is daar geen uitzondering op. De productie van haar beenmerg kwam volstrekt niet op gang en daarom was er de afgelopen tijd helaas niets positiefs te melden.

Je gaat dan drie keer per week naar het ziekenhuis om bloed te prikken teneinde de bloedwaarden te bepalen. Telkens weer doken die omlaag. En telkens moesten ze om de zoveel tijd worden opgekrikt door transfusies van bloed en regelmatig van bloedplaatjes. Daarin schuilt nog een ander sluipend gevaar: er kunnen afweermechanismen ontstaan. Voor de bloedplaatjes is dat al een feit: Laura kan nu nog alleen de plaatjes ontvangen van een speciale donor. Een ander nadeel is dat het beenmerg ‘lui’ wordt. En veel tijd is er uiteindelijk niet, want uiteindelijk groeit de ziekte weer uit tot een vraatzuchtig monster.

Maar nu, na vier maanden, bleek de afbraak voor het eerst wat minder rigide te verlopen. En sinds kort lijkt het alsof de bloedwaarden zich – weliswaar op een veel te laag niveau – stabiliseren. Ja, zelfs heeft haar beenmerg nu voor het eerst een kleine hoeveelheid bloedplaatjes aangemaakt. Dat opent de weg naar een voorzichtige aanpak, die over vier weken, dus op de drempel van het nieuwe jaar gaat beginnen. Dan – en ondertussen hopen we vurig dat het beenmerg nog meer aan de pruttel raakt – zal ze de Vidaza krijgen. Dat is een ‘milde’ chemokuur, die in eerste instantie 6 maanden zal duren, maar waar je – als alles goed gaat – niet voor hoeft worden opgenomen. In en uit het ziekenhuis dus, om het heen en weer van te krijgen, maar ook hoop. En dat laatste telt.

Ondertussen willen we vanaf dit virtuele veldje iedereen oprecht bedanken die de afgelopen tijd zijn of haar medeleven vertolkte in een woord, een beeld, een kaartje, een bloemetje, een potje jam of in het branden van een kaarsje, in een schietgebedje, of een niet kwaad bedoelde vloek. Alles bij elkaar zijn dat de stenen onderwater waarover je toch de overkant kunt halen. Lieve mensen, bedankt. En het volgende berichtje gaat weer over kunst en omstreken.