De meteorologische lente is al begonnen en die van de gewone kalender is ook al bijna een feit, maar geldt dat nu ook een beetje voor ons museum? Of verkeert dat nog steeds in zwaar weer? Razen daar nog immer stormen door het pand en huilt het dak als het buiten regent? Schuilen de bewoners, bevangen door wanhoop, thans in het laatste, schaars verwarmd vertrekje, wachtend op het doek dat gaat vallen, waar het eigenlijk al lang ingelijst aan de muur had moeten hangen?
We zijn nu twee maanden verder sinds het laatste bericht, en nee, het doek is nog niet gevallen. We houden nog steeds vol. En ja, in het museum begint al enige tekening te komen. In het vorige bericht werd vermeld dat er al veel gedaan was, maar dat de ruimte desondanks nog veel weg had van een oude schuur waarin een blindganger pas onlangs voor zijn ontstekingsmoment had gekozen. Ervaren verbouwers zullen dat herkennen: eerst ontstaat er alleen maar een grotere ravage, maar daarna moet het toch echt de goede kant op gaan. Dat gaat het nu ook. Stukje bij beetje verdwijnt het puin uit de puinhoop en blijft er steeds meer hoop over.
Het gehele dak is nu dicht, geïsoleerd, bekleed met gipsplaat en gepleisterd. Nieuwe muren zijn opgetrokken en van een pleisterlaag voorzien. Vrijwel alle oude balken zijn met de hand schoongemaakt, geborsteld, uitgehakt waar ze waren aangevreten, en van een kleurloze beschermlaag voorzien. Voor de verdieping zijn aanvullende balkenlagen aangebracht en dikke vloerdelen gelegd. Ook is al een klein stukje balustrade geplaatst. Balustrade? Jazeker. Als u zich voorstelt dat de schuur als het ware over de gehele lengte in 6 vakken is verdeeld, gevormd door de grote houten pilaren die de boel bij elkaar houden, dan blijven daarvan 2 vakken van grond tot nok open. U kunt daar dus 10 meter omhoog kijken tot voorbij de hanenbalken. Zo ontstaat er een flinke vide waar u bovenlangs omheen kunt lopen. De balustrade geeft u straks vrij uitzicht op dit centrale gedeelte en voorkomt tevens erger mocht u boven wat passen achteruit willen doen om een schilderij beter in u op te nemen.
Nog even en dan zijn nok en verdieping helemaal klaar. Daarna kan alles op de begane grond worden aangepakt. De bijgaande fotoserie van nagenoeg dezelfde plek laten dat al een beetje zien. Daar beneden schuilt nog het meeste werk en dan zwijgen we nog maar over tijdslurpers als het aanleggen van elektra, verwarming, beveiliging en al die andere, duizenden afwerkdingen.
Hoe dan ook, juist omdat er nu allerlei delen van het museum hun vorm krijgen, ontstaat er weer enig vertrouwen in de zaak en daaruit putten we moed. Net als de sneeuwklokjes in onze tuin. Als altijd, terwijl bijna de gehele plantenwereld zich nog koestert in de knop, getuigen zij elke ochtend opnieuw met zacht wiegend geklingel van een nieuwe lente.
