Schrijver Willen Elschot (1882-1960) wist het al onovertroffen in woorden te zeggen: “maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren…“. Wat velen niet weten, is dat achter dit veelgebruikte citaat de zin nog minstens zo mooi doorloopt: “en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat“.
De strekking van deze mooie zin blijkt op vele situaties toe te passen. Zeker ook op die van ons, op de realisering van een nieuw onderkomen voor het museum. Journalist Frank von Hebel van het Dagblad van het Noorden publiceerde al in 2006 over onze blijde komst naar Appingedam (26 oktober). Zijn collega Illand Pietersma deed dat op 16 maart 2007 in dezelfde krant nog eens dunnetjes over en schetste daarbij ook de ontwikkeling van het museum. Ondertussen was de crisis, veroorzaakt door de fout van de gemeente en een tsunami aan wet en regelgeving, al donderend over ons heen gespoeld. Het kon niet lang uitblijven of Von Hebel bespeurde als vaardig verslaggever allerhande wrakhout rond de toekomstige ankerplaats van ons museum. Op 2 juni schreef hij een ingetogen stuk over de dreigende ondergang, maar op 31 juli kwam hij zelf ter plekke poolshoogte nemen en volgde opnieuw een bericht.
Nadat hij nu ook het woonhuis en de plek had gezien, kon de journalist onmiddellijk bevatten dat vooral de schoonheid daarvan ons had weten te weerhouden om onze biezen te pakken ten einde op een andere locatie het museum voort te kunnen zetten. Diezelfde dag nog schreef hij een artikel over onze Bureaucratische Belevenissen die op 1 augustus in druk verscheen). De door hem bestelde fotograaf Jan Willem van Vliet ging bijna letterlijk uit zijn dak na het zien van onze collectie onder ons dak. Op de grote zolder staat alles in bubbeltjesplastic en dozen opgeslagen, terwijl zich gedurende de afgelopen maanden allerlei ragsel van beeld naar schilderij en visa versa heeft gesponnen. De collectie staat hier letterlijk te verstoffen en wordt enkel nog beroerd door wat schaars invallend licht door een klein dakvenster. Zoals te lezen valt gaat de operatie – als hij eenmaal van start mag gaan – veel meer geld kosten dan was voorzien. Dit komt door de enorme vertraging, inkomstenderving, de verhevigde eisen waaraan een en ander dient te voldoen, het dak van de schuur dat op vele plaatsen lek blijkt te zijn, en door het inhuren van de nodige kennis en expertise. Nu al hebben we ingrijpend moeten snijden in het oorspronkelijke plan. Zo is de bijschuur, die een wezenlijk onderdeel zou vormen als sfeervolle en royale ontvangstruimte, noodgedwongen geschrapt. En wie weet wat nog volgt aan ‘wetten en praktische bezwaren’ …?
