Zes Nederlandse kunstenaars met 150 werken. Voor het eerst te zien in Teheran en voor een week te gast in Iran. Dat is toch geen alledaagse gebeurtenis, daar mag onze driekleur best wel een beetje voor uit. Deze zes zijn: Onno Boerwinkel, Douwe Elias, Carla Rodenberg, Ellis Tertoolen, Ruud Verkerk en ondergetekende. Zondag keerde dit zestal vermoeid terug om thuis de NRC van de deurmat te rapen, waarin verslag werd gedaan van dit bijzondere gebeuren.

Tulpen en koeien in museum Teheran, NRC – 9 april 2005

Drie kunststudentes in de Imam Moskee in Isfahan

Bijzonder? Wie het bericht ‘Tulpen en koeien in museum Teheran’ leest (NRC 9 april), moet gedacht hebben dat het hier om een zestal
souvenirschilders gaat, in plaats van zes gerenommeerde Nederlandse kunstenaars, want zelfs hun namen worden niet vermeld. En ‘tulpen en koeien’, nou dan zullen ze daar ook wel op klompen hebben rondgeklost. De correspondent laat een meisje voor een schilderij met bloemen zeggen: “daar ken ik Holland van” en hij laat een jonge Iraniër met zwarte kunstbril zijn neus ophalen met de woorden: “is dit nu vooruitstrevend Nederland?”. De teneur is gezet.

Maar hoe vooruitstrevend (bij dit soort lui vaak synoniem aan: geforceerd schokkend) had u het gehad willen hebben? Van te voren was ons al gezegd dat bijvoorbeeld het naakt als onderwerp in dit land uit den boze was, evenals politiek getinte werken. Waren die er dan? Jazeker, zelfs als stilleven, maar dus niet op deze tentoonstelling. Verderop laat de berichtgever een Iraniër, die al enkele jaren schildert (expertise genoeg dus), ondermeer vaststellen dat het allemaal nogal braaf is en dat ze in Iran best wat gewend zijn. Wat dan, vraag ik me af, als ik op de Nederlandse ambassade van een Iraans kunstenaar een flauw ornamentaal plaatje in handen krijg gedrukt. Wat dan, als studentes aan de academie mij afschuwelijk vlakke plaatjes laten zien van straatjes en steegjes, gemaakt naar foto’s, omdat ze als vrouw op straat eigenlijk niet mogen schilderen? Wat dan, als ik in de prachtige Imam Moskee in Isfahan drie kunststudentes onder toezicht de heilige ornamentiek op de eeuwenoude tegels van de muren ter kunstoefening zie natekenen (zie foto)?

Op de opening

Even rust…

Was het voor onze vaderlandse verslaggever ter plaatse nou echt onmogelijk om te melden dat zes bij name genoemde Nederlandse kunstenaars, met een keur aan diversiteit en kwaliteit in puur Hollandse schilderkunst, in dat verre Islamitische land vele monden deed openvallen? Het is bijna typisch Nederlands.

Rob Møhlmann, Venhuizen