Sinds de afvaart van Museum Møhlmann uit het westelijk gelegen Venhuizen, naarstig op zoek naar een doorvaart voor het hoog noordelijke Appingedam, bevoer het ongekende Zeeën der Bureaucratie, Golven van Tegenslag en Baaien vol Pech & Ellende. De landing te Appingedam was dan ook meer een stranding. Aldaar restte ons weinig anders dan van het overgebleven wrakhout, zo goed en kwaad als dat ging, een Behouden Huys te maken. Op dit moment bivakkeren we daar nu al anderhalf jaar in. De foerage is nagenoeg op, slechts scheepsbeschuit en ranzige reuzel is ons deel. Niettemin, de elementen trotserend, zijn we op deze noordelijke plek toch voortgegaan met de bouw van het nieuwe museum. En ja, langzaam maar zeker krijgt het vorm. Zelfs hebben we – als schot voor boeg – ons boegbeeld uit een scheepskrat geladen en met bijna een half dozijn geronselde Polen in de toekomstige museumtuin geplaatst.
Ons boegbeeld Levity is een prachtig bronzen, levensgroot beeld, gemaakt door Lotta Blokker. Het beeld is onze grootste aankoop ooit geweest met het oog op de vorming van een bescheiden collectie hedendaags realisme. Die vorming ligt natuurlijk nu ook al anderhalf jaar stil – en dat zal helaas voorlopig wel even zo blijven. Dat weerhield ons er echter niet van om dit beeld toch maar alvast in de museumtuin te laten verrijzen. Voor dat doel werd eerst een fundament gestort en daarna een massieve sokkel gemetseld van oude stenen. Maar ja, hoe (ver)plaats je een beeld van een paar honderd kilo?
In 2005 is het beeld, na een tentoonstelling in Duitsland, in ons museum te Venhuizen geplaatst. Daar waren toen vier Duitsers voor nodig, een pompwagen, een steigerstellage en een flinke takel. Die luxe ontbeerden we nu. Wel waren hier nog 5 sympathieke Polen aan het werk. Van hen was ons inmiddels genoegzaam bekend dat zij behoren tot een volk dat eigenlijk nooit ‘nee’ zegt tegen een klus. Met twee steigerbuizen en een hoop spierkracht werd het loodzware beeld met natuurstenen sokkel op een oud fietskarretje geladen. De boel in balans houdend toog de kleine optocht de schuur uit, het museumlaantje op, over de openbare weg om via het tuinhekje voor, voorzichtig naar de plaats van bestemming te laveren. Vervolgens werd een oude Zwaluwkist erbij gesleept. Deze diende als tijdelijke tussenstop op weg van de kar naar de ruim één meter hoge stenen pilaar. Die laatste ‘sprong’ van Levity werd met een luide één-twee-drie-in-Godsnaam en een geweldige krachtexplosie volbracht.
En zo is het beeld nu op zijn nieuwe sokkel beland en vormt een markant baken in de tuin. Met zijn galante, ondefinieerbare gebaar lijkt hij de bezoekers uit te nodigen, maar tegelijkertijd ook uit te dagen. Precies de geest waarin we ons vernieuwde museum op koers trachten te brengen. Nog even dus, en dan het is zover…
