De nieuwe website van Museum Møhlmann is heel goed ontvangen. Men vindt hem ‘soepel, uitgebreid en modern’. Dat is voor alle betrokkenen een mooie opsteker. Tegelijkertijd is er – vooral op het gebied van ‘collecties’ – nog enorm veel te doen, maar daar is domweg geduld voor nodig. Veel geduld, want alle items moeten één voor één worden opgezocht, gefotografeerd, kort worden beschreven en daarna ook nog eens worden ingevoerd… 

Eigen kaartenlijn

Ondertussen is het museum ook een eigen kaartenlijn begonnen met vooral werken die het museum zelf bezit, of van werken die de schilder Rob Møhlmann in de loop der jaren geschilderd heeft. De insteek is niet commercieel want daarvoor zijn de oplagen veel te klein. Het idee werd eerder ingegeven om op deze wijze de door het museum gekoesterde begrippen als ‘onafhankelijkheid’ en ‘behoud van identiteit’ wat meer te onderstrepen. De 90 nieuwe kunstkaarten zijn al online te zien in de webwinkel, die nu geheel operatief is.

Filmpjes

Onlangs zijn nog enkele oudere filmpjes over het museum toegevoegd aan Museumfilmpjes. Sommige zijn gemaakt door ervaren lui, andere door pure amateurs, maar ze tonen allemaal onversneden de liefde voor de kunst die het museum toont; die zeldzame combinatie van visie en vakmanschap. De lijst van filmpjes zal nu vrijwel compleet zijn en laat zien wat er de afgelopen jaren over het museum en zijn exposities, door diverse personen of omroepen, is vastgelegd. De lijst gaat terug tot 2007, tot het allereerste begin in Appingedam. Maar van de tijd daarvóór moeten ook nog hier en daar exposities op video zijn vastgelegd. Die staan ergens verloren op videobanden (weet u nog wat dat zijn?), maar als ze boven water komen zal geprobeerd worden om ook die online te zetten.

Veel…

Een vaker gehoorde opmerking over de website is ‘dat het allemaal wel veel is’. Tja…, is dat nu positief of negatief bedoeld? Of heeft onze hapklare-brokken-soundbites-kort-korter-kortst-cultuur ons geestelijk incassovermogen intussen al zo gedecimeerd, dat we voor dit kleine beetje info en beeld al terugschrikken? Nee toch? Maar het klopt: er staat aardig wat op deze site. Dat krijg je nu eenmaal als de tijd voortschrijdt en je al een tijdje bezig bent. Zo is deze website ook een kleine tijdscapsule geworden waarin de bescheiden geschiedenis van kunstenaars & museum zich digitaal op krult. Je hóeft het allemaal niet te bekijken of te weten, maar de mogelijkheid daartoe moet wel aanwezig zijn en blijven. Vandaar dat, behalve alle filmpjes, ook bijvoorbeeld alle exposities en alle nieuwsitems bewaard blijven. Een website dus, niet alleen als archief van de museumstukken, maar ook als chroniqueur van zijn eigen geschiedenis.

… of meer?

Soms denk ik wel eens: had die digitale mogelijkheid maar bestaan voor ‘het veel’ van de allereerste, grote Bibliotheek van Alexandrië, voor die rijk gevulde Schatkist van en voor onze ontluikende beschaving. Voor die Tempel van Kennis, die helaas – zo rond de 4e eeuw na Christus – weer in de geschiedenis verdween. Weg, opgelost, versnipperd. Maar in de periode daarvoor was het enkele eeuwen lang het bruisende en kloppende hart van volhardende studie en een onstilbare dorst naar kennis. Zo heerlijk en deerlijk leergierig was men in die dagen, dat enthousiaste bibliothecarissen alle langstrekkende karavanen staande hielden en man en kameel fouilleerden op het bezit van manuscripten. En – indien aanwezig – werden deze zonder pardon in beslag genomen. Wel ontving men vervolgens keurig een reçuutje en mocht men na één of twee jaar een kopietje van de boekrol(len) komen ophalen.

De Robin Hoods van de Kennis, zij vergaarden en bewaarden veel, heel veel, en meer. Dus nog even betreffende de omvang van dit piepkleine websiteje: wel veel? Welnee…, ik zou bijna zeggen: “Mag het ietsje meer zijn?”