Exposities

Bernardien Sternheim

De beelden die Bernardien Sternheim schildert zijn tamelijk dwingend. Dwingend, omdat daarin niet alleen de mens centraal staat, maar vooral diens kwetsbaarheid. In de ogen van de geportretteerden spiegelt iets van onszelf: niet op ons best, niet op ons mooist, maar wel een beetje betrapt. Ze doet dat in olieverf en met elke kneep in de tube, knijpt ze zichzelf leger en leger. Bepaald geen gemakkelijke kost dus. Bovendien ervaart ze het schilderen als een ware worsteling, als het bezweren van een doodsangst, als een tevergeefs wedijveren met God. Toch is het niet allemaal kommer en kwel, want dit gevecht, uitgevoerd in olieverf, geeft haar telkens de mogelijkheid zich te revancheren; verbeteren is in deze techniek immers altijd mogelijk.

Meisje met Sproeten, 1989, aquarel, 17,5 x 24 cm

Rokende vrouw, 1993, aquarel, 35,5 x 25 cm

Dat ligt anders bij de aquarel. Als de nacht zijn zwarte laken spreidt over de daken van de stad, bevecht Bernardien de duisternis onder een enkele lamp met wat penselen, water, verf en papier. Opnieuw ontstaan mensfiguren, maar nu poseren ze niet, nu vloeien ze uit haar geest direct op het papier. Het zijn haar Nachtkinderen. En die geboorte moet vlekkeloos, want verbeteren is er in deze techniek niet bij. Miskramen zijn hierbij onvermijdelijk, maar slaagt een bevalling, dan wordt het nieuwe Nachtkind met zorg terzijde gelegd. Dat ook dan nog het noodlot kan toeslaan, bleek die keer dat we haar in het atelier opzochten: op een vrijwel voltooid blad had de kat een haarbal gebraakt. Ook het werk zelf blijft kwetsbaar.

Het moet gezegd: Bernardien’s Nachtkinderen komen niet gemakkelijk ter wereld, maar eenmaal daar aangekomen in al hun naaktheid, stralen ze als sterren aan de hemel en verlichten ze de duisternis.

Op deze bijzondere tentoonstelling van Bernardien Sternheim zijn maar liefst 40 van haar Nachtkinderen te zien, alsmede enkele tekeningen en olieverven.