Exposities

Rein Pol & Rob Møhlmann

Rein Pol & Rob Møhlmann, zelfportretten 1974-2001, respectievelijk recente stillevens

De tentoonstelling wordt op zaterdag 17 februari om 14.00 uur geopend door de kunsthistoricus drs. Johan W. Jong (voormalig docent Minerva Academie-Groningen).
Speciaal voor deze gelegenheid heeft de componist Wil van Eekeren een kort, maar verrassend muziekstuk geschreven, geïnspireerd op het beeldende werk van dit tweetal. U kunt dus tevens getuige zijn van een wereldprimeur. (Wil van Eekeren: synthesizer, Heleen Pol: viool en Eric Aikema: hoorn).

Rein Pol

Rein Pol, A northern realist, detail, 1992, olieverf op paneel

De 20 zelfportretten – over een tijdspanne van een kwart eeuw – geven natuurlijk een prachtig inzicht in de ontwikkeling van deze schilder. In de kijk op zichzelf, zijn techniek, zijn kunstopvatting. Zo lijkt de jonge Pol gezond ambitieus en wil hij zich al snel meten met de allergrootsten uit de kunst. Op een vroeg zelfportretje blikt hij bijna brutaal Rembrandtesque de toeschouwer tegemoet, een link die zeker versterkt wordt door de haardracht, het snorretje van kriebelige Rembrandthaartjes én een achtergrond waarop in de verf de draaiingen van de kwast te zien zijn. Toch is dit werkje uit 1974 al een echte Pol.

Daarna zien we hem in allerlei situaties langzaam ouder worden, waarbij het natuurlijk heel interessant wordt als hij een oud thema als de badkamerspiegel vijfentwintig jaar later herneemt. Die oudere Pol is natuurlijk anders, maar nog even gezond ambitieus, getuige zijn bijna Grünewald-achtige trekken. De verfbehandeling is ondertussen wat ruller geworden en ook het kleurengamma is verschoven met vele prachtige grijzen.

Pol’s werken ogen vlot uitgevoerd, maar dat is ogenschijnlijk. Dikwijls wordt er nog lange tijd aan een werkstuk geschaafd en gepolijst, soms zelfs nog na jaren, een enkele maal zelfs na decennia. Misschien vormt dát ook wel een aardig zelfportret van Pol ten voeten uit: trefzeker, maar eveneens een aardsweifelaar. Want kan het nog beter? En wat is echt zeker?

In ieder geval dit: het is kunst die wat voorstelt.

Rob Møhlmann

Rob Møhlmann, Dinie’s flesje, 2000, olieverf op paneel, 18x21cm

In de messcherpe stillevens van Møhlmann is als van ouds sprake van een zeer hoog opgevoerd realiteitsgehalte. Mede door zijn consequent volgehouden wijze van werken in een schaal van 1:1 is het alsof de voorwerpen tastbaar zijn, alsof je ze zo van het paneel kunt afpakken.

In Møhlmann’s oeuvre komen haast geen zelfportretten voor, al hangt er wel een spiegeling van hemzelf in een oude juspandeksel. Of we zien hem piepklein opduiken in de reflectie van een flesje. Zijn zijn stillevens soms zelfportretten waarin hijzelf verdwijnt of zichzelf verstopt? Het is alsof hij de grote klassieke onderwerpen tracht te ontwijken door in te zoomen op kleine, vaak geschonden en veronachtzaamde onderdelen. Ooit beweerde hij in alle ernst: “als een doos wordt verscheurd, weent niemand”. Misschien vormt dát ook wel een aardig zelfportret van Møhlmann ten voeten uit: relativerend realist, maar eveneens een romanticus.

Want wat is kunst en stelt het allemaal nog wat voor?