Exposities

Reinder Homan

Reinder Homan, meester-etser van het Hollandse Landschap

Schaduw, Reinder Homan, 1987, ets/aquatint, 17x15cm Van deze ets was ook de originele etsplaat (zink) in het museum te zien.

De in Friesland wonende en werkende etser Reinder Homan ontving tussen 1968 en 1976 zijn opleiding aan de Academie Minerva en de Jan van Eyckacademie. Homan bleek het type etser dat geharnast wordt geboren en het publiek al vroeg met fraaie prenten weet te verrassen. Je vraagt je dan ook af wat hij – anders dan wat techniek – op deze academies heeft opgestoken, want vrijwel direct blijkt zijn passie voor de natuur, waarbij we niet moeten denken aan lieflijke bloemetjes en dartele bijtjes of eekhoorntjes voor de regen schuilend onder groot hoefblad.

Met zoetigheid hebben Homans zeer doorwerkte prenten weinig te maken. Maar ook bij de bioloog zal, ondanks al die verfijnde precisie, veel botanische lust onbevredigd blijven. Nee, het is vooral de dichter in ons die met Homans prenten wegloopt om erin te wijlen en te dwalen. Poëtisch dus, maar zeker geen snotterige rijmelarij. Bij Homan gaat het om de poëzie van de werkelijkheid, van het landschap zoals het erbij lag op die heiige ochtend, van de eerste sneeuw op die dag op dat akkerlandje.

Molen (2e staat), Reinder Homan, 1992, ets-aquatint, 29,5×31,5cm

En nog sterker tot de verbeelding spreken de boomstammen van dichtbij, die wonderlijke kronkeling van stammen en takken, dat op zichzelf volkomen nieuwe landschap met zijn eigen grillige werkelijkheid die iedereen overal kan opmerken maar weinigen werkelijk zien. Of we liggen bijkans naast de etser in sloot of greppel, nietig als aardwormen en aanschouwen tegen wolkenloze luchten een waaiend woud van grassen of wildernissen van lissen en riet. Er kleeft klei aan zijn etsen. Ze kriebelen in je haar, je ruikt de getijden, je slaat de vliegen van je lijf. Maar soms, heel af en toe, neemt de etser een bad en weekt de aarde uit zijn hoofd. Dan sneeuwt het stilte en ontstaan er kale prenten met een enkel takje of schriele berk, verwaaid op het witte vel. Haiku’s op fluistertoon.

En kunst die wat voorstelt.