Louis van Galen volgt een opleiding aan de Foto Academie te Amsterdam. Eén van de opdrachten die hij onlangs meekreeg, was het fotograferen van een kunstenaar in zijn atelier, het maken van een portret van de kunstenaar en een foto van een kunstwerk. Louis, zo lang als een deur, meldde zich op een druilerige ochtend. Of ik daar voor voelde? Nou, niet echt, moest ik toegeven.
De schilder bezig aan het schilderij Wat overbleef van Oma. Geheel rechts staat een opstelling met heiligenbeeld dat al een jaar niet erg wil vlotten
Stel je voor: vreemd volk in je afgeladen atelier, volk dat natuurlijk als een olifant door de rommelkast gaat banjeren, terwijl die rommel nu juist het fijnste porselein is voor een stillevenschilder. Sterker: mijn atelier ís een stilleven, een organisch gegroeide puinhoop, waarin nog geen halve kurk verschoven mag worden. Er heerst hier orde! Orde van het toeval, orde van de tijd, orde van de chaos.
De schilder bezig aan het schilderij Over de datum, waarin verlepte champignons het onderwerp zijn. De fase ‘verlept’ duurt erg kort. Møhlmann maakte eerder het schilderij Verse champignons, in zo’n diepblauw plastic bakje uit de supermarkt. Na de verse fase zakken de champignons enigszins uit en worden iets groter om vervolgens geheel te verschrompelen. De schilder zit hier overigens uiterst ongemakkelijk op een laag Nepalees dwergenbankje.
Aan de andere kant voelde ik toch wel enige verplichting jegens de artistieke medemens. Ik gaf hem mijn belangrijkste atelierregel: er wordt nog geen halve kurk verschoven. Hij ging onmiddellijk akkoord en een week later wrong dat grote lijf zich behendig tussen potten, pannen, oude deuren, flessen, vogellijkjes en halve brillen.
Tegenlichtopname, waarbij de raampartij wat te bleek geworden is. Geheel rechts hangt in een achthoekige lijst het relativerende Zelfportret in juspan-deksel (je moet toch wat als stillevenschilder)
Louis bleek een prater. Och, wat had hij veel te vertellen. Allemaal mooi en aardig, maar er moest natuurlijk ook nog geschilderd worden. Ik zag daar tegenop. Schilderen doe je in de beslotenheid van het stilleven waarin je leeft, de geluidloze belt, met hoogstens Scarlatti op de achtergrond. Maar daar zat Louis oergezellig doorheen te keuvelen. Op een gegeven moment pakte ik dan toch maar het penseel en hoor: Louis viel stil en maakte foto’s. Het werd toch nog een productief dagje, want zodra ik het penseel neerlegde, stak een nieuw verhaal de kop op.
Geslaagde actiefoto in het atelier. Geheel links staat op de ezel het al eerder genoemde schilderij Verse champignons.
Onder het zwart-wit teeveetje met oude theepot is in de spiegelende deur van de audio-set het gebogen hoofd van de hurkende fotograaf Louis te zien. Ik moet bekennen dol te zijn op dit soort details, waarvan de makers niks weten. Zo zag ik ooit in een flits in de film Back to the Futere-II de complete filmcrew in witte pakken in de spinnende wieldop van een wegscheurende auto. Heerlijk.
Louis maakte zijn foto’s. Zijn medestudenten vonden ze prachtig; zijn leraren (de godheden worden ze genoemd) vonden het niet denderend. Nu waren de foto’s natuurlijk niet allemaal even geslaagd, maar er zaten zeker een paar fraaie kieken tussen. Hoe dan ook: hier zijn er enkele weergegeven.
Het schilderij Wat overbleef van Oma in een gevorderd stadium. Bij het ontwikkelen van deze foto stelde fotograaf Louis onthutst vast dat het lichtverloop in de achtergrond van het schilderij zo treffend overeenkwam met de werkelijkheid. Goed kijken is toch echt niet veel meer dan goed je lens gebruiken.
Overigens is ook de entree-foto op de welkom-pagina van deze (inmiddels voormalige) site van Louis. Het moet toch gek gaan wil die jongen niet slagen.
Aan het werk aan het schilderij Over de datum