Wie ooit de tab Contact bezocht, zag daar een foto van het museum met daarvoor onze hond Joris. Op Joris kan geklikt worden, waarop een vergroting verschijnt met wat personalia. Die gegevens kunnen nu aangevuld worden met de overlijdensdatum (vrijdag 22 september 2000), want Joris is niet meer.
Joris werd geboren op Eerste Kerstdag 1990. Toen hij tien weken oud was, werd hij de onze. Hij groeide voorspoedig op en kreeg in 1992 al de kans om op TV te komen. De VPRO had een item over het Cantoproject gemaakt, waarbij iedere Canto een paar seconden in beeld was, met daarnaast, op het gehalveerde scherm ikzelf in zwart-wit, lopend, staand, etc. Gedurende de laatste opnamen begon het Joris danig te vervelen en besloot hij bij herhaling gewoon dwars door het beeld heen te lopen. Helaas is het item – vanwege de Bijlmerramp – nooit uitgezonden. Overigens had Joris een speciale band met het Cantoproject (waarin hij één keer werd vastgelegd), want zijn grootvader – een kampioen – heette voluit: Canto van Arminius. Zoiets verzin je niet.
Op 4 mei 1993 overkwam hem een ernstig verkeersongeluk. Hij werd in volle vaart over zijn volle lengte frontaal geschept door een personenauto. Zijn hoofd sloeg daarbij door de koplamp. Zijn neus lag er half af, hij ademde door zijn sinussen, had overal kneuzingen en snijwonden, en een gebroken heup. Gelukkig herstelde hij voor 98%.
Op latere leeftijd begon de heupbreuk hem toch op te spelen. Rennen ging niet meer en op het laatst schobberdebonkte hij maar wat achter een balletje aan, een bezigheid waarop hij desalniettemin iedere dag rekende en waarbij hij ongekend fanatiek bleef.
Eind 1999 werd een prostaatprobleem geconstateerd en moest hij onder het mes, omdat een niet ingedaald balletje ergens tussen de darmen moest worden opgespoord. Ook hiervan herstelde hij goed.
Op 21 september werd hij lusteloos, bleef liggen en kreeg een gezwollen buik. Dat ging ‘s avonds weer over, maar de volgende dag was het weer raak. Ernstiger. Hij bleek een doorgebroken mild- of levertumor te hebben en zat vol met bloed. De aandoening op zich is gelukkig pijnloos: het dier raakt binnen enkele dagen vanzelf in een coma en overlijdt tenslotte. Daarop hebben wij vanzelfsprekend geen moment willen wachten.
Joris was een uitzonderlijk schrander dier, een regelrechte wanhoop voor zijn opvoeder(s), omdat hij het nut of de zin van ieder bevel eerst voor zichzelf afwoog. Hij was alert, bijzonder waaks, blafte het raam dag-in-dag-uit tot matglas en was, als hij rechtop stond tegen de vensterbank, bijna manshoog. Hij was trouw, maar onafhankelijk, eigenzinnig en vrij.
Hij rust onder het raam van mijn atelier.