Geachte, beste en lieve kunstenaars, bezoekers, klanten en vrienden van ons museum…
Zo begon de droeve kennisgeving die ik een maand geleden moest verzenden na het verdrietige verscheiden van Laura. Dat was min of meer in een waas gedaan, in een plotseling besef, dat van de 2400 adressen in ons bestand er een kleine 2000 gekoppeld waren aan relaties die Laura kenden, variërend van goed tot ‘wel eens ontmoet’. Die moest ik zeker inlichten, al was het maar omdat het ‘welkom van ons museum’, dat zij tot 2009 belichaamde, opeens was weggevallen.
Kennisgeving. Louter dat was mijn naïeve gedachte geweest. Nooit bevroed dat ik daarop geen tientallen, maar honderden reacties mocht ontvangen! En nog steeds druppelen er blijken van bedroefdheid door de brievenbus naar binnen. Vrolijk wordt je er niet van, maar wel zielsblij. Ik dank daar iedereen in het bijzonder voor. Het is ontroerend dat uit al die reacties blijkt dat de tijding van de dood, dat het gemis aan wat ooit levend was, de barrières wegslaat die een mens in zijn dagelijks bestaan waarschijnlijk noodgedwongen om zich heen bouwt. Uit elk bericht blijkt uit de vele of weinige woorden dat de mens in wezen oprecht, warm en vriendelijk is. Dat zou Laura enorm goed hebben gedaan, want ons doel, ons museum, zagen we altijd als het werken aan een paradijselijke plek, waar schoonheid kon ontluiken opdat de bezoeker misschien wat momentjes van geluk kon plukken. We bouwden aan een oog in de orkaan om ons heen.
Tevens bleek uit de respons dat velen de vrees uitspraken over het voortbestaan van het museum. Inderdaad, onze houten kathedraal mist nu een heel belangrijke zuil. Maar beiden hebben wij altijd gevonden dat het museum moet worden voortgezet. Linksom of rechtsom. Voor haar, voor mij, voor u, voor ons. Ik zal er mijn uiterste best voor blijven doen en samen met onze onbetaalbare vrijwilligers, ‘onze’ kunstenaars, én uw enthousiasme moet dat toch lukken.
We zien u graag. Want misschien kunt u niet helemaal zonder kunst; de kunst kan zeker helemaal niet zonder u.